De Pen van LIna Hoogland

We staan al weer een week met onze voeten op de Hollandse bodem, terug in onze werkelijkheid, want op de feiten gedrukt zijn we zeker. 2 weken geleden gingen we  vol spanning weg, en nu ziet je vol met de ervaring wat je hebt meegemaakt. Het was een week weg, maar het gevoel toen je thuis kwam was 6 weken weg te zijn geweest. Met al de indrukken die je hebt meegemaakt, met alles wat je hebt gezien. De eerste dag schrok ik eerlijk gezegd wel een beetje van het wegdek, kuilen, gaten, mul zand. Moet ik hier 400 kilometer op gaan fietsen? Dat is daar in Tanzania de bewoonde weg, wat bij ons een pad  in het land zou zijn. Snel wende je er aan, want de omgeving was te gek, het ene moment fietste je in de dorre vlaktes met af en toe een hutje en ander moment in de stad,  of in de bananen plantages, groene omgeving, waardoor je het gevoel had dat je in Bali fietste. De kinderen die langs de kant stonden te zwaaien en te springen,  de mensen die met een grote glimlach ons gedag zegden.  En elke avond als je met trots weer een pittige dag had gehad, verbaasde het ons dat al onze tentjes weer klaar stonden, douche tenten, en wc tenten. En dat het eten weer werd gekookt. De locatie was elke dag mooier, de route was om de Kilimanjaro heen  bij elke locatie zag je de Kilimanjaro, en bij de hele fietsroute zag je de Kilimanjaro aan je linkerhand.

Wat een van mijn hoogtepunten was van de reis, vond ik scholenbezoek. We zouden meerdere projecten gaan bezoeken omdat je zo kan zien waar je geld heen gaat, en een daarvan was scholenbezoek. Dit was een school opgericht door AMREF, en ook als richtlijn om seksuele voorlichting goed naar voor te laten komen. Maar ik kon daar niet opwachten dus zijn we zelf ook naar een school geweest. De kinderen weten niet wat ze meemaken, ze snappen er niks van. Ze kijken je allemaal van een afstandje aan met hun grote bruine ogen  in hun stukgescheurde uniform, ze durven niet dichterbij te komen. Ik had een toeter op mijn fiets Eenmaal toen iemand de toeter durfde te gebruiken, ging iedereen omstebeurt en  slopen ze zachtjes richting mijn fiets en drukten snel op mijn toeter en renden ze snel weer weg. Toen ze eenmaal merkten dat we niks deden, ging er iemand op een gegeven moment met mijn fiets vandoor. De hoeveelheid kinderen wat er op de school zit, is gigantisch: 900 kinderen, en 65 kinderen in een klas. Ik heb gezongen , gedanst en gelachen met de kinderen. Je zie hoe gelukkig de kinderen zijn met wat ze hebben, en als ze later vertellen dat ze 3 uur moeten lopen om naar school te gaan en 3 uur weer terug doet dat wat met je, maar ze zijn superblij dat zij wel naar school toe kunnen. Je ziet ook heel veel kinderen werken op het land met hun ouders.

Dit stukje is eigenlijk te kort om te vertellen hoe gaaf ik het vond. De ervaring en de beleving, zien waar je geld heen gaat, dat er al veel kinderen zijn die wel naar school gaan en dat er al veel water- putten zijn.  En trots om dit samen met mijn moeder te mogen doen, deze ervaring zal me bijblijven. Mede dankzij alle sponsors!