De Kluif van Spike (een hondje met een "rugzakje")

Dat krijg je als de ontvangers van de dorpskrant geen PEN meer willen schrijven, dan gaan ze bij de redactie van de krant over op hun huisdieren. Dat betekent dus dat de beurt nu aan Spike is. Zijn bazinnetje zal het levensverhaal, voor zover mogelijk, verwoorden.

AWEL….. als Bartje kwam ik half december 2013 in het asiel in Zwolle terecht. Weggehaald van een dierenopvang in Namen-België. Het leven daar was bijzonder zwaar voor mij. (vandaar dat “rugzakje)

De opvang in Namen bestond uit 200 dieren van allerlei soorten. Omdat de verzorging minimaal was, werd de opvang gesloten en de 200 dieren zijn over België en Nederland uitgezet. Zo kwam ik dus in Zwolle terecht. Men noemde mij daar Bartje. Zetten mijn profiel ( reutje, mix van jack, tackel ed. ongeveer 5 jaar enz.) op de website en af en toe kwamen er kijkers voor mij. Zo ook op 28 december 2013. Een man en vrouw, zo op het eerste gezicht erg aardig, de man had hele grote handen en dat voelde erg vertrouwd. Ze vonden wel dat ik wat schuw was. Het asiel wist ook niet hoe dat kwam. Ik wel, maar later hierover meer. Na wat over en weer gepraat besloten de man en vrouw mij mee te nemen naar Sint Maartensvlotbrug. In de auto op schoot, een beetje nerveus was ik wel. Wat gingen ze nu weer met me doen? We stopten bij de Welkoop in Dronten. Er werd voer, een halsband en looplijn voor mij gekocht. Ze bleken thuis alleen maar hondenspul voor herders te hebben. Dat waren dus hun vorige huisdieren. Sint Maartensvlotbrug zou mijn nieuwe thuis worden. Zou ik me niet gedragen dan mochten ze me binnen 3 weken weer naar het asiel terugbrengen. Ik ging dus mijn stinkende best doen, want ik wilde wel blijven. Mijn nieuwe baasjes zagen diezelfde avond nog dat mijn voortandjes los zaten. De volgende dag direct naar de dierenarts. Die vroeg gelijk aan mijn nieuwe baas waar z’n hond was, want zo’n kleine hond had ie niet verwacht. Er werd in mijn bek gekeken en jawel hoor, hij zag direct dat ik ontzettend veel pijn had. Mijn bovenkaak was gebroken en daarom zaten ook al mijn voortanden los. Ik kon helaas niet vertellen dat dat al een aantal weken zo was. In België heb ik een flinke schop gehad van zo’n groot dier op 4 poten en of een mens op 2 poten. Ik wil het daar niet meer over hebben.

Helaas hadden ze daar en in Zwolle mijn kaakbreuk niet opgemerkt.  De kaakbreuk en de pijn waren ook de reden van mijn schuwheid. Met pijnstillers mochten we naar huis en 2 januari lag ik op de operatietafel. Mijn kaak is gezet, mijn voortanden eruit gehaald en zo ga ik nu door het leven. Ik kreeg er tijdens de operatie van mijn kaak wel gelijk een paar jaar bij. Dierenarts Rein Duursema kon aan mijn gebit en kaak zien dat ik geen 5 maar waarschijnlijk 7 jaar was. Als geboortedatum hebben ze toen maar 28 december 2006 aangehouden.

Naar de naam Bartje luisterde ik totaal niet. En toen mijn baasjes wat namen uitprobeerden, werd ik helemaal hyper toen ze Spike zeiden. Bartje is verleden tijd, de pijn is verleden tijd. Spike is mijn nieuwe naam. Ze noemen me ook wel gekscherend Dyson-naar de bekende stofzuiger-vanwege mijn niet te omschrijven vreetlust.

Wat ik wel minder leuk vond van dierenarts Rein is dat hij het er direct mee eens was om mijn mannelijkheid, mijn ballen dus, vorig jaar te verwijderen. Ik ben dus nu een `jeweetwel` hond.

In deze afgelopen 2 jaar is mijn “rugzakje” al aardig leeg geworden. Schuw ben ik niet meer, angstig soms nog wel, vooral van grote honden met een lichte kleur en van grote viervoeters. Dat mijn baasjes me dan af en toe optillen (wat sommige mensen dan weer belachelijk vinden) vind ik wel heel prettig. Alleen thuis zijn vind ik ook niet erg meer, maar als ik mee mag ben ik helemaal door het dolle. Of mee op de fiets, voor in mijn mand, de wind lekker langs m´n oren. Spelen op het stort met m´n Chinese vriend Xante, lekker door de bagger racen is een mooi begin van de dag. Met een bal of een hondenspeeltje wist ik 2 jaar terug niet wat ik doen moest. Maar nu is dat niet meer veilig voor me. Mee op vakantie in de camper is geweldig, al ging dat in oktober niet helemaal goed. Er liepen kippen los en die wilde ik wel even opjagen. Maar dat bleek helemaal niet te mogen. Dan schijnen ze geen eieren meer te leggen. We rijden ook wel eens door België, dan sluit ik mijn ogen maar, want over het verleden praten we niet meer. We kijken in de toekomst en ik hoop nog een aantal jaar in de vlotbrug met mijn baasjes te mogen genieten.    

                                                                       Groeten en een pootje van Spike van de Haar