Begin jaren 80 deed ik ieder jaar mee aan de sportdag van SV Petten. Op de toenmalige sportvelden werden toen diverse onderdelen beoefend waarover aan het eind van de dag een klassement werd op gemaakt.
De exacte editie weet ik niet meer maar ik zal een jaar of 9 á 10 geweest zijn. De openingsspeech was afgelopen en we starten met het eerste onderdeel. Terwijl we daar mee bezig waren kwam er nog een jongetje aan die ook mee wilde doen. Ik mijn ogen was hij gewoon te laat maar de organisatie liet hem toch starten.
Na een dag rennen, hindernisbaan, hoogspringen, verspringen en behendigheidsspellen was het tijd voor ons laatste onderdeel, boomstamwerpen. Er lag een stapel boomstammen, waarschijnlijk waren het slechts stammetjes, waar we zo ver mogelijk mee moesten gooien.
Na drie pogingen bleek de laatkomer 3 millimeter verder te hebben gegooid dan ik. Omdat we tot aan het laatste onderdeel een gelijk aantal onderdelen hadden gewonnen was dit de beslissing.
Met een gezicht als een oorwurm stond ik later op het podium met mijn zilveren medaille. Ik keek strak voor me uit om maar niet “mijn” gouden medaille te hoeven zien die volledig ten onrechte om de nek van een ander hing.
Nu 30 jaar later kijk ik naar de Olympische Spelen in Sochi en zie een jongeman met lang blond haar, een sacherijnige blik en een zilveren medaille om zijn nek op het podium. Één of andere Pool heeft “zijn” gouden medaille om zijn nek. Met 3 Milliseconden is hij verslagen….
De hele natie probeert hem op te beuren door te zeggen dat hij een geweldige prestatie heeft geleverd maar daar heeft hij maling aan. Hij was maar voor één ding gestart en dat was goud!
Ik snap hem wel. Meedoen is helemaal niet belangrijker dan winnen. Er is als topsporter maar één plaats die telt en dat is de eerste! 30 jaar geleden had ik mijn eigen Olympische Spelen en ook een eigen “Pool” die mijn medaille wegkaapte. Ik ben bang dat Koen Verweij nog heel lang terug zal denken aan deze 1500 meter….
http://www.kolkmanzijdewind.nl
Bron: Kolkman Zijdewind