Klimduinrun 2009
Bedankt.
Het is nu maandagochtend 10.13 uur. Ik sla het Noord Hollands Dagblad open en zie een supergave grote foto en een onwijs artikel, wat is het mooi om te zien dat de KlimduinRun als evenement blijft groeien.
Zelf ben ik nu redelijk uitgeput, slecht geslapen maar dat komt hoofzakelijk door al die beelden die terugkomen. Ik werd vannacht gewoon emotioneel toen ik dacht aan al die taken die de vrijwilligers met zoveel inzet en positiviteit hebben gedaan.
Ik voel me altijd bezwaard om iedereen weer te vragen om te helpen en als je dan ziet hoe iedereen zich inzet voor de KlimduinRun. S’morgens om 8 uur zag ik bij de 1e vrijwilligers al zweetdruppels komen en dan moet je nog de hele dag. Maar iedereen was nergens te beroerd voor echt kippevel,,,dranghekken sjouwen, stroom snoeren naar boven brengen, speakeren, harken, reclame materiaal opzetten, koffie zetten, broodjes smeren, lijsten naar boven brengen, inschrijven, de serie’s indelen, ga zo maar door.
En dan lig je in je bed en dan denk je…heb ik die wel effe een handje geschud en bedankt en zal die het wel leuk gevonden hebben? De tijdwaarneming wat ging dat goed, maar zullen ze volgend jaar weeer willen komen??? En de jongens die bij het parkeren stonden zullen ze het niet rottig gevonden hebben.. Maar ja. Kortom daarom heb ik slecht geslapen.
En ik wil niet slijmen en elk evenement is natuurlijk trots op zijn vrijwilligers maar als je door zoveel mensen wordt aangesproken op de volgende manier:
“Ik doe zo vaak mee aan wedstrijden maar de hartelijke ontvangst en de positieve benadering van de vrijwilligers van de KlimduinRun is uniek te noemen”
“ Ik was zo kapot bij de finish maar als je dan de enthousiaste gezichten ziet van alle medewerkers dan is het opeens verdwenen’’
”Dan kom je na een lange reis aan bij het klimduin en zie je hoe stijl het klimduin is dan zakt de moed je toch wel in de schoenen, maar als je bij de inschrijving zo vriendelijk wordt geholpen krijg je er toch spontaan weer veel zin in’’
Dus ik kan maar een conclusie trekken.
Jullie zijn de KlimduinRun.
Bedankt,
Sven
O ja vergeet niet te stemmen………… geintje
Zelf ben ik nu redelijk uitgeput, slecht geslapen maar dat komt hoofzakelijk door al die beelden die terugkomen. Ik werd vannacht gewoon emotioneel toen ik dacht aan al die taken die de vrijwilligers met zoveel inzet en positiviteit hebben gedaan.
Ik voel me altijd bezwaard om iedereen weer te vragen om te helpen en als je dan ziet hoe iedereen zich inzet voor de KlimduinRun. S’morgens om 8 uur zag ik bij de 1e vrijwilligers al zweetdruppels komen en dan moet je nog de hele dag. Maar iedereen was nergens te beroerd voor echt kippevel,,,dranghekken sjouwen, stroom snoeren naar boven brengen, speakeren, harken, reclame materiaal opzetten, koffie zetten, broodjes smeren, lijsten naar boven brengen, inschrijven, de serie’s indelen, ga zo maar door.
En dan lig je in je bed en dan denk je…heb ik die wel effe een handje geschud en bedankt en zal die het wel leuk gevonden hebben? De tijdwaarneming wat ging dat goed, maar zullen ze volgend jaar weeer willen komen??? En de jongens die bij het parkeren stonden zullen ze het niet rottig gevonden hebben.. Maar ja. Kortom daarom heb ik slecht geslapen.
En ik wil niet slijmen en elk evenement is natuurlijk trots op zijn vrijwilligers maar als je door zoveel mensen wordt aangesproken op de volgende manier:
“Ik doe zo vaak mee aan wedstrijden maar de hartelijke ontvangst en de positieve benadering van de vrijwilligers van de KlimduinRun is uniek te noemen”
“ Ik was zo kapot bij de finish maar als je dan de enthousiaste gezichten ziet van alle medewerkers dan is het opeens verdwenen’’
”Dan kom je na een lange reis aan bij het klimduin en zie je hoe stijl het klimduin is dan zakt de moed je toch wel in de schoenen, maar als je bij de inschrijving zo vriendelijk wordt geholpen krijg je er toch spontaan weer veel zin in’’
Dus ik kan maar een conclusie trekken.
Jullie zijn de KlimduinRun.
Bedankt,
Sven
O ja vergeet niet te stemmen………… geintje
Sven
Sven