Nieuwe Column Ambro: Pijngrens

Sporters hebben van nature een hoge pijngrens. Dat geldt voor veel sporters en uit ervaring kan ik melden dat het zeker geldt voor fietsers.
Alleen al om als fanatiek fietser je sport te bedrijven wil je steeds je pijngrens opzoeken en deze verleggen. Deze pijn is echter pijn die door de betreffende renner zelf wordt opgezocht. Als je hem niet wilt ga je gewoon iets minder hard fietsen.

Ben je echter actief in wedstrijden, dan wordt het al moeilijker om de pijn te vermijden. De koers gaat zoals hij gaat en als je mee wilt lijdt je pijn.

Dan is er nog een andere pijn, één die je niet specifiek op zoekt maar die je soms toch vindt. Vele malen per jaar vinden er erge en minder erge valpartijen plaats. Heel vaak staat de gevallen renner weer op en nog wat wankel ter been roept hij om een nieuwe fiets. De koers gaat tenslotte door!
Na de finish is er wel weer tijd om te kijken hoeveel lichamelijke schade is.

Soms is er direct na de val duidelijk is dat er teveel schade aan het ranke lijf is om door te fietsen. Betreffende renner zal in zijn hoofd dan nog door willen of op zijn minst al weer nadenken over de koers waarin hij denk weer te kunnen starten.

Een hoge pijngrens derhalve.

Maandag werd er echter een pijngrens overschreden in de Giro d’Italië. In een afdaling kwam de Belg Wouter Weylandt zeer ongelukkig ten val. Deze keer geen roep om een nieuwe fiets, zelfs geen gedachte aan een koers om in terug te keren. Deze val werd hem fataal.

De pijngrens die er nog toe doet is die van de familie en vrienden van Wouter Weylandt. Zij zullen door moeten in de koers van het leven, maar dan wel met de pijn van het verlies van Wouter.