Column Ambro: Onopvallend goed!
ingevoerd op 16-7-2011
Onopvallend goed.
Er zit inmiddels meer dan een week verstreken in de Tour de France. Een week die gekenmerkt werd door veel vallen en het uitvallen van favorieten. Kortom veel chaotische taferelen van mannen die wel willen maar niet verder kunnen, en uiteraard Johnny Hoogerland die ook niet verder kon maar toch ging en nog steeds gaat.
In al die chaos is er één favoriet die ook goed zichtbaar is zelfs al een etappe won. Cadel Evans. Cadel was altijd een grijze muis in het peleton die anderen volgde en dan aan het eind van de race tweede of derde werd. Dit veranderde toen hij drie jaar geleden wereldkampioen werd door geheel tegen zijn natuur in een aanval te plaatsen.
Nu plaatst hij regelmatig demarrages en wint te pas en te onpas zijn koersen. De favorietenrol gaat hij nu ineens niet meer uit de weg en we zien hem dan ook regelmatig van voren in de groep.
Al dagen speur ik echter naar mijn persoonlijke favoriet (uiteraard een gekleurd beeld door mijn eerder beschreven bezoek aan Luxemburg) Andy Schleck. Soms twijfel ik zelfs of hij wel gestart is deze Tour.
Nergens zie ik hem rijden, vallen of opstaan. Nooit zie ik hem op kop of aan de staart van het peleton rijden.
De enige indicatie dat hij er toch is word gegeven door Fabian Cancelara. Deze Zwitserse beul zie ik namelijk wel regelmatig bidonnen en eten halen of langs het peleton naar voren rijden. Aangezien hij dat niet voor zichzelf doet, anders had hij namelijk al wel een rit gewonnen, moet hij dat wel voor Andy doen.
Vandaag op de 14-de juli zal mijn zoektocht eindelijk beloond worden. Er gaat namelijk eindelijk geklommen worden. De turbodijen van Fabian zullen niet bestand zijn tegen deze beklimmingen en dus zullen zowel Andy als zijn broer Fränk volop in beeld komen.
De figuranten gaan een bus opzoeken en de mannen waar de Tour echt voor gemaakt is nemen de regie over.
Zelf ben ik met mijn 85 kilo niet echt een klimmerstype, maar de praktijk leert dat ik toch redelijk bergen over kan. Als de profs met hun 55 kilo serieus gas gaan geven kan ik daar intens van genieten, zo is echt klimmen dus bedoeld!
De komende week word dan ook een week van zoveel mogelijk tv tijd pakken en wachten tot Andy uit de anonimiteit treedt.
Er zit inmiddels meer dan een week verstreken in de Tour de France. Een week die gekenmerkt werd door veel vallen en het uitvallen van favorieten. Kortom veel chaotische taferelen van mannen die wel willen maar niet verder kunnen, en uiteraard Johnny Hoogerland die ook niet verder kon maar toch ging en nog steeds gaat.
In al die chaos is er één favoriet die ook goed zichtbaar is zelfs al een etappe won. Cadel Evans. Cadel was altijd een grijze muis in het peleton die anderen volgde en dan aan het eind van de race tweede of derde werd. Dit veranderde toen hij drie jaar geleden wereldkampioen werd door geheel tegen zijn natuur in een aanval te plaatsen.
Nu plaatst hij regelmatig demarrages en wint te pas en te onpas zijn koersen. De favorietenrol gaat hij nu ineens niet meer uit de weg en we zien hem dan ook regelmatig van voren in de groep.
Al dagen speur ik echter naar mijn persoonlijke favoriet (uiteraard een gekleurd beeld door mijn eerder beschreven bezoek aan Luxemburg) Andy Schleck. Soms twijfel ik zelfs of hij wel gestart is deze Tour.
Nergens zie ik hem rijden, vallen of opstaan. Nooit zie ik hem op kop of aan de staart van het peleton rijden.
De enige indicatie dat hij er toch is word gegeven door Fabian Cancelara. Deze Zwitserse beul zie ik namelijk wel regelmatig bidonnen en eten halen of langs het peleton naar voren rijden. Aangezien hij dat niet voor zichzelf doet, anders had hij namelijk al wel een rit gewonnen, moet hij dat wel voor Andy doen.
Vandaag op de 14-de juli zal mijn zoektocht eindelijk beloond worden. Er gaat namelijk eindelijk geklommen worden. De turbodijen van Fabian zullen niet bestand zijn tegen deze beklimmingen en dus zullen zowel Andy als zijn broer Fränk volop in beeld komen.
De figuranten gaan een bus opzoeken en de mannen waar de Tour echt voor gemaakt is nemen de regie over.
Zelf ben ik met mijn 85 kilo niet echt een klimmerstype, maar de praktijk leert dat ik toch redelijk bergen over kan. Als de profs met hun 55 kilo serieus gas gaan geven kan ik daar intens van genieten, zo is echt klimmen dus bedoeld!
De komende week word dan ook een week van zoveel mogelijk tv tijd pakken en wachten tot Andy uit de anonimiteit treedt.
