Column: Kriebels

Kriebels.

De laatste jaren kon ik zonder enige weemoed kijken naar de wielerkoersen in de buurt. Mijn tijd is wat dat betreft geweest, ik heb geen zin meer om mij in die strijd te werpen.
Het excuus van een drukke eigen zaak doet het ook altijd goed. Geen tijd om echt goed te gaan trainen en een te groot risico op valpartijen.


Wel is het zo dat als ik uitslagen voorbij zie komen het gevoel me bekruipt dat die er niet veel anders uit zien dan zo’n 8 jaar geleden toen ik stopte. Met één verschil dan minimaal, ik sta er niet tussen.
Zal ik dan toch nog als ik weer ga trainen??? Maar nee, niet meer aan mij besteed.


Tot afgelopen 12 september. Al een tijdje was ik min of meer onbewust zoekende naar een nieuwe prikkel. Ik was weer een paar keer gaan fietsen en dat ging eigenlijk best lekker. Op die 12-de september was er bij ons in het dorp een tijdrit. En laat dat nu net een discipline zijn die ik altijd erg leuk gevonden heb. Toch weer wat kriebels dus. En dan weer vragen van bekenden langs de kant: “Mis je dit nu niet?” “Krijg je nou geen zin om ook weer mee te doen?”


Voor het eerst ontken ik niet zeer stellig, maar blijf ik wat vaag. Zo van: Koersen zie ik niet meer zitten, maar dit lijkt me nog wel weer eens aardig om te doen….


Naast leuk is tijdrijden ook redelijk risicoloos, je rijdt tenslotte alleen en tegen een klok. Dat excuus kan dus terzijde geschoven worden. Blijft over de trianing die lastig blijft. Maar zocht ik niet net een nieuwe prikkel om weer wat gerichter en gestructureerder te gaan trainen?


Toch de komende tijd maar eens goed over denken en wie weet worden de uitslagen volgend jaar nog iets meer hetzelfde als die van 8 jaar geleden….