Grenzen, en ze verleggen
ingevoerd op 16-2-2012
Column van Ambro van Straten
Afgelopen zondag heb ik mee gedaan aan wellicht de grootste en zeker de langste georganiseerde ATB tocht van Noord Holland. SuperSunday op Texel.
104 goed georganiseerde kilometers telt deze rondrit over het eiland Texel. Het lijkt alsof iedere Texelaar meehelpt of in ieder geval positief betrokken is bij de organisatie.
Op Texel zijn prachtige mogelijkheden om te fietsen en deze werden dan ook goed benut. Schapendijkjes, duinen, ATB parcours en een oude vuilnisbelt waren opgenomen in de route. Maar ook door winkels, schuren en zelfs door een museum werden we gestuurd.
Om aan ruim 100 kilometer te komen ontkom je er echter niet aan om minder leuke passages op te nemen. Iedere hoek braakliggend land hebben we wel doorkruist in mijn beleving.
De weersomstandigheden werkte ook niet helemaal mee. Hard bevroren en daardoor enorm hobbelige ondergrond met een laagje sneeuw is niet ideaal. 10 graden met een bak water had overigens nog slechter geweest.
Mijn grootste tegenstander was deze keer toch echt ik zelf. Nu en dan een uurtje op de thuistrainer en sinds 7 januari helemaal niet meer fietsen is geen goede voorbereiding. Dan ook nog denken en uitvoeren dat je in de eerste groep fietst staat garant voor een enorme inzinking na zo’n 65 kilometer. En dan zijn de laatste 39 nog best veel.
Fysiek liep ik daar dus tegen een grens aan waar ik nog niet veel vaker tegenaan gelopen ben. Het voelde als echt afzien op de fiets. Toen ik tijdens dat afzien alleen, met tegenwind, over een halfbevroren strand reed vond ik het ook niet echt leuk meer. De mentale grens kwam daar ook angstvallig dicht in de buurt.
Toch maar doorgereden. En jawel, de grenzen zijn verlegd. Ondanks het gevoel dat het lijf niet veel verder meer kan, kon ik toch “gewoon” nog anderhalf uur doorrijden. Mentaal was dat dus ook een overwinning en een grens verlegd.
SuperSunday, mooi om aan deelgenomen te hebben, maar voor een volgend evenement ga ik wel trainen!
AMBRO VAN STRATEN
Afgelopen zondag heb ik mee gedaan aan wellicht de grootste en zeker de langste georganiseerde ATB tocht van Noord Holland. SuperSunday op Texel.
104 goed georganiseerde kilometers telt deze rondrit over het eiland Texel. Het lijkt alsof iedere Texelaar meehelpt of in ieder geval positief betrokken is bij de organisatie.
Op Texel zijn prachtige mogelijkheden om te fietsen en deze werden dan ook goed benut. Schapendijkjes, duinen, ATB parcours en een oude vuilnisbelt waren opgenomen in de route. Maar ook door winkels, schuren en zelfs door een museum werden we gestuurd.
Om aan ruim 100 kilometer te komen ontkom je er echter niet aan om minder leuke passages op te nemen. Iedere hoek braakliggend land hebben we wel doorkruist in mijn beleving.
De weersomstandigheden werkte ook niet helemaal mee. Hard bevroren en daardoor enorm hobbelige ondergrond met een laagje sneeuw is niet ideaal. 10 graden met een bak water had overigens nog slechter geweest.
Mijn grootste tegenstander was deze keer toch echt ik zelf. Nu en dan een uurtje op de thuistrainer en sinds 7 januari helemaal niet meer fietsen is geen goede voorbereiding. Dan ook nog denken en uitvoeren dat je in de eerste groep fietst staat garant voor een enorme inzinking na zo’n 65 kilometer. En dan zijn de laatste 39 nog best veel.
Fysiek liep ik daar dus tegen een grens aan waar ik nog niet veel vaker tegenaan gelopen ben. Het voelde als echt afzien op de fiets. Toen ik tijdens dat afzien alleen, met tegenwind, over een halfbevroren strand reed vond ik het ook niet echt leuk meer. De mentale grens kwam daar ook angstvallig dicht in de buurt.
Toch maar doorgereden. En jawel, de grenzen zijn verlegd. Ondanks het gevoel dat het lijf niet veel verder meer kan, kon ik toch “gewoon” nog anderhalf uur doorrijden. Mentaal was dat dus ook een overwinning en een grens verlegd.
SuperSunday, mooi om aan deelgenomen te hebben, maar voor een volgend evenement ga ik wel trainen!
AMBRO VAN STRATEN
