Column Ambro; Waaiers
ingevoerd op 9-3-2012
Waaiers
Tijdens mijn middelbare schoolperiode fietsen we dagelijks met een groep van st. Maartensvlotbrug naar Schagen. En vice versa uiteraard.
Statistisch gezien zal het best zo zijn dat we net zo vaak voor de wind hadden als tegenwind, maar gevoelsmatig was dat niet zo.
Om de genoemde tegenwind het hoofd te kunnen bieden maakten wij in de groep gebruik van zogenaamde waaiers. Zo’n waaier is bedoeld om met minimale inspanning een maximale snelheid te behalen en te behouden. Deze methode werd dan ook hoofdzakelijk op weg naar huis ingezet.
We gingen dan schuin achter elkaar rijden om optimaal uit de wind te zitten bij degene die voorop rijdt. Door continu rond te draaien komt er steeds een verse kracht voorop waardoor de gang er lekker in blijft terwijl iedereen erachter lekker bij kan komen. Dit wordt in fietsvakjargon een waaier genoemd. Ik zal u verder niet vermoeien met de verschillen tussen een enkele en een dubbele waaier.
Nu was er afgelopen maandag de tweede etappe van de koers naar de zon, Parijs-Nice. Om de Nederlandse eer hoog te houden stond aan de start Bauke Mollema. Een blind paard met oogkleppen op kon maandag nog zien dat er veel wind stond. Een uitgelezen etappe dus om verschillen te maken En wat is de beste manier daarvoor als het waait?
Juist ja, een waaier.
Nu is het zo dat bij een waaier er niet meer wielrenners in een waaier passen dan er ruimte is op de weg. In het geval van de wegen net onder Parijs bleken dat er precies 21 te zijn. Als je dus weet dat er veel wind staat is het zaak te zorgen dat je bij de eerste 20 renners van het peleton zit..
Nu weet ik dat Bauke woonde in Zuidhorn en in Groningen op school zat. Een dagelijks traject van 12 kilometer door het vlakke en winderige Groninger land. Alle kans om het waaier rijden te oefenen zou je denken. Echter geen spoor van Bauke bij de eerste waaiers.
Op de finish was het verschil tussen de eerste waaier met daarin een handvol klassementsrenners en de waaier van Bauke opgelopen tot ruim drie minuten. Weg klassement!
Al had Bauke net zo sociaal gefietst als wij, had hij nu wellicht in de juiste waaier gereden. Maar wellicht is hij juist wel zo’n goede renner geworden omdat hij altijd alleen tegen die wind in trapte. Wie is er dan gek?
Tijdens mijn middelbare schoolperiode fietsen we dagelijks met een groep van st. Maartensvlotbrug naar Schagen. En vice versa uiteraard.
Statistisch gezien zal het best zo zijn dat we net zo vaak voor de wind hadden als tegenwind, maar gevoelsmatig was dat niet zo.
Om de genoemde tegenwind het hoofd te kunnen bieden maakten wij in de groep gebruik van zogenaamde waaiers. Zo’n waaier is bedoeld om met minimale inspanning een maximale snelheid te behalen en te behouden. Deze methode werd dan ook hoofdzakelijk op weg naar huis ingezet.
We gingen dan schuin achter elkaar rijden om optimaal uit de wind te zitten bij degene die voorop rijdt. Door continu rond te draaien komt er steeds een verse kracht voorop waardoor de gang er lekker in blijft terwijl iedereen erachter lekker bij kan komen. Dit wordt in fietsvakjargon een waaier genoemd. Ik zal u verder niet vermoeien met de verschillen tussen een enkele en een dubbele waaier.
Nu was er afgelopen maandag de tweede etappe van de koers naar de zon, Parijs-Nice. Om de Nederlandse eer hoog te houden stond aan de start Bauke Mollema. Een blind paard met oogkleppen op kon maandag nog zien dat er veel wind stond. Een uitgelezen etappe dus om verschillen te maken En wat is de beste manier daarvoor als het waait?
Juist ja, een waaier.
Nu is het zo dat bij een waaier er niet meer wielrenners in een waaier passen dan er ruimte is op de weg. In het geval van de wegen net onder Parijs bleken dat er precies 21 te zijn. Als je dus weet dat er veel wind staat is het zaak te zorgen dat je bij de eerste 20 renners van het peleton zit..
Nu weet ik dat Bauke woonde in Zuidhorn en in Groningen op school zat. Een dagelijks traject van 12 kilometer door het vlakke en winderige Groninger land. Alle kans om het waaier rijden te oefenen zou je denken. Echter geen spoor van Bauke bij de eerste waaiers.
Op de finish was het verschil tussen de eerste waaier met daarin een handvol klassementsrenners en de waaier van Bauke opgelopen tot ruim drie minuten. Weg klassement!
Al had Bauke net zo sociaal gefietst als wij, had hij nu wellicht in de juiste waaier gereden. Maar wellicht is hij juist wel zo’n goede renner geworden omdat hij altijd alleen tegen die wind in trapte. Wie is er dan gek?
