Column: Als een berg...

Als een berg..

Het is donderdagochtend 4 uur. De wekker gaat en met frisse tegenzin werk ik een ontbijt naar binnen. Alle spullen staan al klaar en om 5 uur staan we aan de start van een heel lange dag fietsen. 14 uur later ben ik 9 keer Alpe d’Hues op gefietst en heb ik het wel gehad. Nog even op de rest van het team wachten en dan samen de dag afsluiten.

Deze geweldige dag sloot in 2009 onze Alpe d’Huzes campagne af. Hiermee was ik een zeer indrukwekkende ervaring rijker waarvan ik zeker ben dat die me voor altijd bij zal blijven.

Ook dit jaar wordt Alpe d’huzes weer verreden. Alle voorbereidingen zijn gedaan. Het geld is binnen en de trainingen zitten er op. Daar kan nu niets meer aan veranderd worden, het is tijd om de campagnes af te sluiten.
Vandaag is het weer donderdag en  wordt de Alpe heel vaak beklommen. Ik ben er (helaas) zelf niet bij, maar ik leef wel heel erg mee met de vele bekenden die er wel bij zijn. Veel van hen zagen als een berg op tegen deze dag terwijl het juist een dag moet zijn om te genieten.
Nu is genieten van iets dat zo veel pijn doet, want dat doet het namelijk, niet altijd makkelijk.

Toch zou dat wel moeten. Zelf heb ik mijn eerste deelname in 2008 veel minder bewust meegemaakt dan de tweede. Teveel was ik met mijzelf bezig, teveel met het halen van mijn persoonlijke doel van die dag.
Hierdoor heb ik de laatste dagen voor de start en de dag zelf niet genoeg meegekregen om achteraf goed aan terug te denken.


Zoveel mensen die voor een gezamenlijk doel zich de hele dag bij een berg omhoog vechten is iets unieks. Wellicht maak je dat maar één keer mee, zorg dan dat je er van geniet.
De dag van Alpe d’Huzes is namelijk zo voorbij, de herinnering is voor altijd!