Column: Motivatie in positiviteit!

 

Van mezelf ben ik een behoorlijk optimistisch en positief gestemd persoon. Uiteraard heb ik ook wel eens mijn mindere momenten, maar die worden altijd weer gevolgd door betere. Soms kan een gebeurtenis of ervaring de stap voorwaarts inluiden.

Afgelopen zondag had ik weer eens zo’n ervaring. Tijdens een presentatie van TREK was er een gastspreker aanwezig, de Belg Marc Herremans. Ik had wel eens van hem gehoord maar kon niet exact duiden in welk verband. Tot hij het toneel opreed. Reed inderdaad, Marc is een topatleet die alles in het werk stelde om de Ironman triatlon van Hawaï te winnen. Dit leek hem te gaan lukken tot hij tijdens een training in een ravijn viel en zijn rug brak.

Verlamming van borst tot tenen was het gevolg. Weg droom, weg leven. Zoals hij zelf zei: ik had de zwarte kaart getrokken. Een bezoek van zijn kleine neefjes deed hem inzien dat zijn ongeval niet alleen maar het einde betekende.
Natuurlijk kon hij niet meer op de manier die hem altijd voor ogen had gestaan zijn leven leiden. Maar hij kon en kan nog steeds een leven leiden. Weliswaar op een andere manier maar toch een leven.

Hij werd wederom triatleet, in plaats van fietsen en lopen deed hij er handbiken en wheelen bij, en hij won na een harde strijd toch nog Hawaï. Nu heeft hij de To Walk Again foundation en traint en begeleid hij een groep Belgische atleten in diverse disciplines. Bijna geen tegenslag zo groot of je kunt er op enige manier nog iets van maken. Het verhaal raakte mij persoonlijk omdat mijn vader tijdens zijn ziekte exact die instelling had. Niet kijken naar wat niet kan, maar juist naar wat nog wel gaat!

Een passage uit het boek “Nooit meer slapen” van W.F. Hermans schiet nog regelmatig door mijn hoofd: Wit is pas echt wit als je er soms zwart naast ziet. Oftewel, om te beseffen hoe goed je het eigenlijk hebt moet je soms wel eens iets vervelends door maken.

Opgeven is geen optie!

AMBRO VAN STRATEN