Column Ambro: Achtbaan
ingevoerd op 16-4-2013
Achtbaan
Je kent ze vast wel. Van die enorme stalen, of houten, constructies waarbij je vastgesnoerd in een karretje een grote serie misselijkmakende capriolen uithaalt. Vaak bestaat een rit in een achtbaan uit een opeenvolging van: omhoog en weer in bijna vrije val naar beneden, scherpe snelle linker- en rechterbochten in willekeurige volgorde en zo nu en dan een looping of kurkentrekker waar het karretje door heen schiet.
Aan het einde van zo’n rit besef je pas wat je mee gemaakt heb. Het evenwichtsorgaan is dusdanig door elkaar geschud dat recht lopen nauwelijks meer lukt en als dat nog wel gaat protesteert de maag wel tegen iedere hap eten die er eerder is in gegaan.
In Limburg hebben ze de overtreffende trap van de achtbaan uit gevonden. Deze achtbaan is 250 kilometer lang en voert door het hele zuidelijke deel van Limburg. Slechts een select gezelschap van zo’n 200 man mag één keer per jaar in deze achtbaan stappen en de ultieme rit maken.
Afgelopen zondag was het weer zover. Zaterdag deden 12.000 mensen een voorproefje om te kijken hoe de verschillende onderdelen bij lage snelheid functioneerden. Zondag was het de beurt aan de echte geluksvogels, zij mogen het op hoge snelheid ervaren. Het begin van de rit is meestal nog wat tam maar na 150 kilometer schiet de gang er aardig in. Dan zie je ook vaak dat er mensen van duizeligheid van hun zitje vallen en hun karretje zien afhaken.
Het ultieme deel van de rit zit natuurlijk aan het einde. Draaien, keren, open neer gaat het keer op keer. Hier komt het aan op een sterke maag en uitgebalanceerd evenwichtsorgaan. Dit keer was het een Tsjech, Roman Kreuzinger die met de eer ging strijken. In de Amstel Gold Race zijn sterke benen namelijk niet het enige dat vereist is om de koers te winnen.
Je kent ze vast wel. Van die enorme stalen, of houten, constructies waarbij je vastgesnoerd in een karretje een grote serie misselijkmakende capriolen uithaalt. Vaak bestaat een rit in een achtbaan uit een opeenvolging van: omhoog en weer in bijna vrije val naar beneden, scherpe snelle linker- en rechterbochten in willekeurige volgorde en zo nu en dan een looping of kurkentrekker waar het karretje door heen schiet.
Aan het einde van zo’n rit besef je pas wat je mee gemaakt heb. Het evenwichtsorgaan is dusdanig door elkaar geschud dat recht lopen nauwelijks meer lukt en als dat nog wel gaat protesteert de maag wel tegen iedere hap eten die er eerder is in gegaan.
In Limburg hebben ze de overtreffende trap van de achtbaan uit gevonden. Deze achtbaan is 250 kilometer lang en voert door het hele zuidelijke deel van Limburg. Slechts een select gezelschap van zo’n 200 man mag één keer per jaar in deze achtbaan stappen en de ultieme rit maken.
Afgelopen zondag was het weer zover. Zaterdag deden 12.000 mensen een voorproefje om te kijken hoe de verschillende onderdelen bij lage snelheid functioneerden. Zondag was het de beurt aan de echte geluksvogels, zij mogen het op hoge snelheid ervaren. Het begin van de rit is meestal nog wat tam maar na 150 kilometer schiet de gang er aardig in. Dan zie je ook vaak dat er mensen van duizeligheid van hun zitje vallen en hun karretje zien afhaken.
Het ultieme deel van de rit zit natuurlijk aan het einde. Draaien, keren, open neer gaat het keer op keer. Hier komt het aan op een sterke maag en uitgebalanceerd evenwichtsorgaan. Dit keer was het een Tsjech, Roman Kreuzinger die met de eer ging strijken. In de Amstel Gold Race zijn sterke benen namelijk niet het enige dat vereist is om de koers te winnen.
