Column Ambro: Douze points
ingevoerd op 13-5-2014
Douze points
Terwijl het hele, nou ja bijna hele, land zich bezig hield met het Eurovisie Songfestival startte in Belfast de Giro d’Italia. Waarom de ronde van Italië in Ierland moet starten is mij niet geheel duidelijk maar dat geheel ter zijde.
Na een deels verregende proloog in de vorm van een ploegentijdrit volgden op zaterdag en zondag nog twee etappes door het mooie groene Ierse land. Dat de oorzaak van dat mooie groen een regenachtig klimaat is was al snel duidelijk…
Laat regenachtig weer nu net de omstandigheid zijn waarin Maarten Tallingi zich goed thuis voelt. Als een vis in het water zal ik maar zeggen.
Direct na het officiële startschot vliegt de 1.88 meter grote en 81,5 kilo zware coureur met zijn wat bonkige stijl in de aanval. En met succes. Hij vindt vier medestanders en samen rijden ze de hele dag zo’n 4 minuten voor het peloton uit. Een grote glimlach siert zijn gezicht, op dagen als deze kun je beter in een klein groepje vooruit rijden dan in een grote groep met alle risico’s op valpartijen van dien.
Er zijn in de route een paar heuvels opgenomen waar punten voor de blauwe bergtrui zijn te verdienen. Die pakt Maarten ook nog maar even mee. Zoals te verwachten wordt hij 3 kilometer voor de finish weer ingehaald maar dat mag de pret nauwelijks drukken, het podium is sowieso voor hem!
Zondag is er een bijna identieke rit gepland, van Belfast naar Dublin deze keer. Al in de neutrale aanloop naar de officiële start zit Maarten ongeduldig op de eerste rij. Het liefst zou hij dwars door de auto die hen hinderlijk ophoudt heen rijden. De kopgroep, daar wil hij weer deel van uitmaken!
Dan komt de koersdirecteur met zijn startvlag uit het dakraam. Hij heeft de vlag nauwelijks boven zijn hoofd, de chauffeur heeft bijna geen tijd om gas te geven of Maarten kromt zijn rug, ramt de pedalen in het rond en is weer vertrokken. Drie metgezellen kunnen hem deze keer volgen.
Weer is het de hele dag herhaaldelijk regenjasjes aan en weer uit doen, weer glimlacht Maarten de hele dag, weer pakt hij de bergtruipunten en weer wordt hij vlak voor de finish ingehaald.
Ook staat hij weer op het podium, die bergtrui houdt hij nog minimaal tot woensdag, dan doemen namelijk pas weer de eerstvolgende klimmen op, in Italië dan. Van mij krijgt Maarten de volle 12 punten, en ondertussen in Kopenhagen werden Ilse en Waylon voor Nederland tweede op het Eurovisie Songfestival. Het zijn niet altijd de beste die winnen.
Terwijl het hele, nou ja bijna hele, land zich bezig hield met het Eurovisie Songfestival startte in Belfast de Giro d’Italia. Waarom de ronde van Italië in Ierland moet starten is mij niet geheel duidelijk maar dat geheel ter zijde.
Na een deels verregende proloog in de vorm van een ploegentijdrit volgden op zaterdag en zondag nog twee etappes door het mooie groene Ierse land. Dat de oorzaak van dat mooie groen een regenachtig klimaat is was al snel duidelijk…
Laat regenachtig weer nu net de omstandigheid zijn waarin Maarten Tallingi zich goed thuis voelt. Als een vis in het water zal ik maar zeggen.
Direct na het officiële startschot vliegt de 1.88 meter grote en 81,5 kilo zware coureur met zijn wat bonkige stijl in de aanval. En met succes. Hij vindt vier medestanders en samen rijden ze de hele dag zo’n 4 minuten voor het peloton uit. Een grote glimlach siert zijn gezicht, op dagen als deze kun je beter in een klein groepje vooruit rijden dan in een grote groep met alle risico’s op valpartijen van dien.
Er zijn in de route een paar heuvels opgenomen waar punten voor de blauwe bergtrui zijn te verdienen. Die pakt Maarten ook nog maar even mee. Zoals te verwachten wordt hij 3 kilometer voor de finish weer ingehaald maar dat mag de pret nauwelijks drukken, het podium is sowieso voor hem!
Zondag is er een bijna identieke rit gepland, van Belfast naar Dublin deze keer. Al in de neutrale aanloop naar de officiële start zit Maarten ongeduldig op de eerste rij. Het liefst zou hij dwars door de auto die hen hinderlijk ophoudt heen rijden. De kopgroep, daar wil hij weer deel van uitmaken!
Dan komt de koersdirecteur met zijn startvlag uit het dakraam. Hij heeft de vlag nauwelijks boven zijn hoofd, de chauffeur heeft bijna geen tijd om gas te geven of Maarten kromt zijn rug, ramt de pedalen in het rond en is weer vertrokken. Drie metgezellen kunnen hem deze keer volgen.
Weer is het de hele dag herhaaldelijk regenjasjes aan en weer uit doen, weer glimlacht Maarten de hele dag, weer pakt hij de bergtruipunten en weer wordt hij vlak voor de finish ingehaald.
Ook staat hij weer op het podium, die bergtrui houdt hij nog minimaal tot woensdag, dan doemen namelijk pas weer de eerstvolgende klimmen op, in Italië dan. Van mij krijgt Maarten de volle 12 punten, en ondertussen in Kopenhagen werden Ilse en Waylon voor Nederland tweede op het Eurovisie Songfestival. Het zijn niet altijd de beste die winnen.
