212
Hij was Het (ja met hoofdletter) grote wielertalent van Nederland, Thomas Dekker. Hij werd op handen gedragen en door iedereen bejubeld. Natuurlijk had hij een te groot ego en zei hij dingen die voor Nederlandse begrippen niet acceptabel waren. Maar zolang hij groots won werd het hem oogluikend toegestaan.
Het verhaal kreeg een vervelend staartje en de held werd, op geheel Nederlandse wijze, volledig afgeserveerd. “Zie je wel, het kon ook niet waar zijn dat hij zo hard reedt” riepen dezelfde mensen die hem eerder bejubelden “en hij had ook al zo veel praatjes…”. Ze lieten hem nog harder uit hun handen vallen dan hij ooit fietste.
Een paar jaar heeft hij geprobeerd om weer een vaste plaats in het peloton in te nemen maar helaas is hem dat niet gelukt. Roemloos via de achterdeur afscheid nemen zit echter niet in zijn karakter. Eind vorig jaar kondigde hij dan ook aan nog één keer te zullen vlammen.
Het werelduurrecord werd zijn nieuwe doel!
Gesteund door een kleine groep fanatieke specialisten ging Thomas aan de slag. De hele winter stond in het teken van dat ene uur. Inspanningsfysiologen, aerodynamicadeskundigen, sponsoren en marketingspecialisten omringden Thomas. Hij verscheen in diverse programma’s op tv en bleek veranderd. De grootspraak is verdwenen en er zit nu een man die nog steeds zelfvertrouwen uitstraalt maar dat nu combineert met gezonde zelfreflectie.
Het zal wellicht het zwaarste uur uit zijn leven worden. Een uur fietsen klinkt niet als een extreme inspanning maar is dat wel degelijk. Het is namelijk een uur lang dieper gaan dan je eigenlijk kunt. Eddy Merckx heeft het ook een keer succesvol gedaan en hij heeft na die poging nooit meer het niveau gehaald dat hij daarvoor had. Er was teveel schade aangericht door dat uur fietsen.
Inmiddels is duidelijk dat Thomas bijna 53 kilometer moet gaan afleggen op 25 februari, dat zijn 212 rondjes in een uur. Gaat hij dat halen? Ik weet het niet maar heb er wel een goed gevoel over.